De Boliviaanse krant gehaald...

Holla!

Hoe gaat het met iedereen? Hier nog steeds geweldig. Voordat ik de titel ga toelichten zal ik beginnen met waar ik gebleven ben, de Salkantay trail.

Deze vijfdaagse tocht naar de Machu Picchu was echt super. De eerste twee dagen hebben we door een ruig landschap gelopen en had ik continue het gevoel dat ik door Lord of the Rings liep. Op dag twee moesten we een berg over van 4700 meter, vier uur stijl omhoog klimmen. Gelukkig had ik geen hoogteziekte maar veel mensen krijgen dat wel en ook Nicole is twee keer even van de wereld afgeweest. Eind van de tweede dag stonden we ineens in de junle waar we toen ook nog twee dagen gelopen hebben. Naast dat het ontzettend mooi was, was het ook wel behoorlijk zwaar. Gelukkig was het eten wat we kregen overheerlijk. Heb bijna nog niet zo lekker gegeten als toen, echt iets om naar toe te leven tijdens het lopen. Ook was ik nog jarig gedurende de trail en hier was zeker aangedacht. Om kwart voor zes kwamen de meiden me wakker zingen met een cakeje met kaarsjes. Ook hadden ze een kado en kreeg ik kaartjes uit Nederland (had mijn moeder met Eline mee naar Peru gegeven) en ballonnen. Tijdens het ontbijt kwam de crew ook voor me zingen en ze hadden een taart voor me gebakken met mijn naam erop. Hoe ze het voor elkaar hebben gekregen op twee pitjes weet ik niet. De vrijdag na de trail heb ik het ook nog in Cusco gevierd met een groep, lekker uit eten en daarna voor het laatst naar de Mythologie. Dit was gelijk ons afscheidsfeestje want de volgende dag zijn we doorgetrokken naar het zuiden van Peru, Arequipa.

In Arequipa zelf ben ik maar 1 dag geweest maar wat ik ervan gezien heb beviel me goed. Het is een grotere stad als Cusco, westerser en minder toeristisch, erg prettig. Vanuit Arequipa zijn we drie dagen de Colca Canyon ingetrokken, terwijl mijn benen eigenlijk nog niet bijgekomen waren van de Salkantay. De Colca Canyon is de een na diepste canyon in de wereld en is twee keer zo diep als de Grand Canyon in de VS. Gelukkig stonden er geen dagen van negen uur lopen op het programma. Wel moesten we de laatste dag weer de canyon uit wat drie uur klimmen betekende, maar ondertussen is dat natuurlijk een peuleschil voor me :S. Ook hebben we nog Condors en Vicunas (=soort Alpaca, =soort Lama=) gespot. Ow ja, eindelijk heb ik ook Chicha gedronken. Chicha is gemaakt van mais en wordt wel het incabier genoemd, jammer genoeg is het erg smerig!

Op donderdag twaalf maart hebben we ´s ochtends de bus naar Puno genomen. Puno ligt aan het Titicacameer, wat het hoogstbevaarbare meer van de wereld is. Nog dezelfde middag hebben we een trip naar de Uros eilanden gemaakt. De Uros eilanden zijn drijvende eilanden van riet die door pre-incas zijn gemaakt. Er wonen nog steeds mensen op deze eilanden, de jongere generatie trekt echter wel naar het vaste land. Ik denk dat over een aantal jaar deze eilanden alleen nog maar voor toerisme zullen bestaan.
De volgende dag hebben we het Titicacameer vanaf de Boliviaanse kant bezocht en hebben we een nachtje op Isla del Sol geslapen en een wandeling over het eiland gemaakt (jaja, mijn wandelschoenen worden goed gebruikt). Die zondag ging onze bus om 13.00 uur door naar La Paz. ´s Ochtends hebben we heerlijk geslenterd in Copacabana. Ook iets heel bizars gezien. Mensen kunnen hier namelijk hun auto laten zegenen. De auto´s worden van onder tot boven versierd met bloemen. De priester prevelt een gebedje boven de motorkap en dan wordt de auto gezegend met wijwater. De eiganeren van de auto´s zijn dolgelukkig en de auto wordt dan ook nog bespoten met champagne, allemaal heel apart. Verder zijn we nog de kathedraal ingeweest in Copacabana. Hier bevindt een Maria die genoeg kleding heeft gekregen van bedevaartgangers om tot 2025, viermaal per jaar haar kleren te verwisselen. Tenslotte hebben we ook nog het traditionele drankje ´Apí´ hier gedronken.

Sinds zondagavond ben ik in La Paz en eigenlijk zou ik nu in de Amazones moeten zitten maar het liep iets anders als gepland. Na een goede nachtrust zijn we maandag La Paz gaan verkennen en hebben we geinformeerd naar verschillende mogelijkheden voor jungle/pampas tours. Tenslotte hadden we voor een driedaagse tocht gekozen. We zouden dan met het vliegtuig naar Rurrenabaque (een dorp waar vanuit je de Amazone in kan trekken) gaan, dit duurt een klein uurtje. Wel werd ons verteld dat er een kans was dat het vliegtuig niet kon gaan i.v.m het regenseizoen. De landingsbaan van Rurrenabaque verandert namelijk in een modderpoel na een flinke regenbui. Maar de weersverwachting zag er goed uit en we zitten aan het einde van het regenseizoen dus vol goede moed gingen we de dinsdagavond slapen. Dinsdagochtend vier uur op en 5 uur waren we op het vliegveld. Vervolgens ingecheckt en daar werd ons verteld dat het weer goed was dus alles zat mee. Om half zeven mochten we aan boord. Het was zo´n klein 18 persoons vliegtuigje, waar je gebukt in moest. Ik deed nog heel erg mijn best om voorin de rij te staan zodat ik bij het raam kon zitten, maar je zat dus gewoon allemaal bij het raam! Fasten your Seatbelt en off we go! Nou.... niet dus, hij reed weg maar draaide ook net zo snel weer om. Er was een klein technisch probleempje, tien minuutjes en we zouden gaan. Op naar de wachtruimte, daar werden de tien minuten een half uur, een uur, en uiteindelijk hebben we daar zes uur gezeten voordat we een ANDER toestel in mochten. Het technische probleem van het andere toestel was toch iets te groot vermoed ik?!?
Opnieuw door de douane, maar toen eindelijk gingen we dan ook. Het was nu natuurlijk al zo´n 12 uur wat betekende dat we de eerste dag van onze tour al gemist hadden. Maar we hadden kunnen regelen met onze agency dat we dan de volgende dag konden beginnen met onze pampastour.
Terug naar de vlucht, de riemen zaten weer vast en hij begon te rijden, snelheid te maken, meer snelheid... en vervolgens heel hard af te remmen! We kwamen wat meters voorbij de landingsbaan op het gras tussen de lampen tot stilstand. Eerst reageerde de piloot nog luchtig van, ja klein probleempje maar voordat we het wisten stonden er brandweermannen in vol tenue om het vliegtuig, masker op en dergelijke, ambulance was er en moesten we toch wel snel het vliegtuig uit. Op dat moment waren we nog wat lacherig en namen zelfs nog wat foto´s voor het vliegtuig. En daar sta je dan, op de landingsbaan, toch best een vreemde gewaarwording. Maar algauw waren er busjes en werden we teruggebracht naar een wachtruimte op het vliegveld. Daar werd gekeken of we klachten hadden en kregen we water en fris te drinken. Een iemand heeft even een pilletje gehad tegen de schrik maar verder mankeerde niemand wat gelukkig. In die ruimte hebben we ook nog zo´n twee a drie uur gezeten voordat er duidelijk werd hoe of wat, en de bagage er was. Uiteindelijk waren dan daar de koffers en mensen van de vliegorganisatie. Wat bleek nou, de piloot had rook gezien en het niet vertrouwd dus was op de rem gaan staan. Dat hij het niet vertrouwde ben ik heel nu toch wel heel blij mee, want de motor bleek onvoldoende power te hebben gehad om op te stijgen. Als hij toch was op gaan stijgen waren we vrijwel gelijk weer naargestort. Tsja.. als je dat hoort schrik je toch wel een beetje, dan heb je onderhand al zo´n tien uur op het vliegveld gezeten en eindigd het zo. We hebben dan ook besloten om niet de vlucht van de volgende dag te nemen maar het te cancellen. Twee toestellen van dezelfde maatschappij met mechanische problemen, het vertrouwen hebben ze een beetje verloren. Vandaag stond dit verhaal in de kranten...

Doordat helaas de pampas tour dus niet door kon gaan (niet vissen op pyranha´s, niet zwemmen met roze dolfijnen, etc. :S) hebben we drie extra dagen in La Paz. Nu hebben we tijd om de Death Road te gaan fietsen, waar ik ook heel erg veel zin in heb. Dit staat morgen op het programma. Vrijdag willen we eigenlijk de gevangenis hier gaan bezoeken, dit is echter weer een heel ander verhaal en ik zal hier volgende keer meer over vertellen want dit stuk is ondertussen al lang genoeg.

De volgende bestemmingen zijn Sucre, Potosi en Uyuni en dan is het helaas afscheid nemen van Nicole die dan terug naar huis vliegt. Met Eline zal ik dan nog 5 weken in Argentinie hebben!

Lieve mensen, hasta la pasta en tot snel!!

Veel liefs
Karin