weer een hoop beleefd...

Hi daar!!

Daar ben ik weer een keer met een update vanuit het mooie zuid-Amerika. Hoe gaat het met iedereen, allemaal een gezellig Pasen gehad? Aan het weer zal het niet gelegen hebben hoorde ik. Hier is het nog steeds genieten met volle teugen. Ondertussen heb ik al honderden kilometers in Argentinie afgelegd, maar ik zal beginnen waar ik gebleven was... La Paz, het lijkt alweer zolang geleden maar eigenlijk is het pas een maand.

Nadat de pampas tour helaas niet door kon gaan zijn we de Death Road gaan fietsen. El Camino de la Muerte is de weg met de meeste dodelijke slachtoffers per jaar (circa 250, met auto of vrachtwagen), tot de in 2006 geopende veiligere alternatieve route. Het startpunt was op een bergtop van 4700 meter waar het behoorlijk koud was. Gedurende de vijf uur durende afdaling (64 km) veranderde het landschap en we eindigde in een subtropisch dorp op 1150 meter hoogte. Ontzettend gave tocht hoewel ik de remmen nog niet vol los durfde te laten met een afdalingsgraad van 85% (als ik Nicole mag geloven :P). Aan de andere kant heb ik daarom ook extra van de fenominale uitzichten kunnen genieten.
Na La Paz zijn we afgedaald naar Sucre, de constitutionele hoofdstad van Bolivia. Sucre wordt ook wel de witte stad genoemd omdat de koloniale gebouwen voornamelijk wit zijn. Hier ben ik met Eline op zoek gegaan naar dinosaurus afdrukken, wat een hele mooie wandeling is geworden. Verder hebben we de markt in Tarabuca bezocht, de grootste markt van Bolivia. In Sucre was een enorm leuk cafeetje waar we ´s avonds onder het genot van, jawel Bitterballen een filmpje hebben gekeken. Daarna nog een lekker stukje echte Nederlands appelgebak, heerlijk!
De volgende stad die op de planning stond was Potosi. Deze stad dankt zijn ontstaan aan de ontdekking van zilvererts in de Cerro Rico (Rijke Berg) in 1544. Wij waren naar deze hoogste stad van de wereld (4090 meter) afgereisd om de mijnen te bezoeken. Na in knal gele pakken gehesen te zijn gingen we naar de mercado de los mineros om hier kadootjes voor de mijnwerkers te kopen. Na coca (hier leven ze ongeveer op omdat coca honger, dorst en vermoeidheid wegneemt), dynamiet (ter demonstratie), cigaretten en alcohol (96%, en het is nog om te drinken ook) gekocht te hebben gingen we de mijnen in. We zijn drie niveaus afgedaald en wat we zagen was schrijnend. De mijnen zijn nog steeds in gebruik, niets is geautomatiseerd en de werkomstandigheden zijn echt verschrikkelijk. Het is loodzwaar werk in kleine donkere gangetjes met weinig zuurstof in de lucht, en dat voor een euro per dag. Echt onvoorstelbaar...
Na Potosi was Uyuni aan de beurt. Hier keek ik al een tijd naar uit. De zoutvlaktes van Uyuni zijn 12.000 m2 en indrukwekkend waren ze! We hebben een driedaagse tocht gemaakt in een jeep. Na de train cementery bezocht te hebben gingen we de Salar op. En die Salar, echt onbeschrijvelijk! Overal waar je kijkt is het wit van het zout, je vebrandt levendig en je moet zeker een zonnebril op je neus hebben. Na een tijd over deze vlaktes gereden te hebben kwamen we aan op Isla del Pescado. Op dit ´eiland´ groeien immens hoge cactussen (kunnen wel 10 meter hoog worden), dit met de witte vlaktes en de helder blauwe lucht op de achtergrond geeft een onwaarschijnlijk mooi plaatje. Verder bracht deze tocht ons langs verschillende meren met honderden flamingo´s (en je kon heel dichtbij komen!!), gekleurde laguna´s, geysers, hot spings en we zijn een woestijn doorgestoken. Een enorme diverse trip om nooit meer te vergeten, zonder twijfel één van de hoogte punten van mijn reis.
Tupiza was de volgende bestemming en tevens de laatste van Bolivia. Voordat we doorreiste was het echter eerst afscheid nemen van Nicole die terug naar La Paz zou gaan om vervolgens terug naar Nederland te reizen. Het was raar om afscheid te nemen nadat we drie maanden alles samen hebben gedaan. Nic, je bent een toffe!!
In Tupiza heb ik paardgereden, ja jullie lezen het goed, paardgereden, ik op een paard... Maar het ging hartstikke goed, we hebben zelfs een stukje gegaloppeerd en de canyons waar we doorreden waren prachtig! De volgende dag zijn we de grens naar Argentinie over gegaan en het verschil was gelijk goed merkbaar.

In Argentinie:
- zijn de mensen blanker, dikker en groter
- is alles veel beter georganiseerd
- is alles stukken duurder
- hebben ze hele grote stukken vlees!!
Onze eerste stop was Salta waar we twee dagen vertoeft hebben. Eigenlijk vrij weinig gedaan hier, beetje door de stad geslenterd en lekker gekookt (we konden eindelijk weer een keer zelf koken, na weken). Na een busrit van 18 uur kwamen we vrijdag drie april aan in Mendoza, het wijndistrict van Argentinie. Hier hebben we een fiets gehuurd en verschillende bodega´s bezocht en uiteraard ook de nodige wijntjes geproeft. Er hangt echt een heel fijn sfeertje, alsof er alleen maar eerste klas levensgenieters wonen (misschien is dat ook wel zo, heel begrijpelijk natuurlijk in zo´n wijngebied). Dezelfde avond hebben we een tangowedstrijd bezocht. Wij dachten dat het de dans zou zijn maar het bleek een zangwedstrijd te zijn. Wel werd er af en toe tussendoor gedanst dus de teleurstelling viel mee. Verder hebben we in Mendoza de Puente del Inca bezocht, een natuurlijke brug.
Na drie dagen in Mendoza geweest te zijn, zijn we het Lake District ingetrokken. Vandaag is de laatste dag in dit gebied. We hebben in totaal een week in het Lake District gezeten en verschillende dorpen bezocht; San Martin de Los Andes, Villa la Angostura, Bariloche, el Bolson en ik ben nu in Esquel. De natuur hier is ontzettend mooi. We hebben heerlijke tochten gemaakt, zowel lopend als op de mountainbike als in een boot, op het strand gelegen en van geweldige uitzichten genoten (1 uitzichtpunt schijnt, volgens de National Geographics, een van de mooiste van de wereld te zijn). De verschillende dorpjes zijn heel idyllisch met alle houten gebouwtjes/chaletjes en het sfeerje wat er hangt.

Op mijn space:
http://cid-fcb53a7e3958c1b8.photos.live.com/summary.aspx
heb ik weer een aantal foto´s geplaatst, voornamelijk van Bolivia maar ook al de eerste foto´s van Argentinie. Verder heb ik nog wat nieuwe foto´s in oude mapjes gezet, vooral in het mapje Arequipa/Puno/Copacabana.

Ik heb het hier en daar een beetje kort en bondig gehouden maar anders zou het weer zo´n enorm uitgebreid verhaal worden. De volgende bestemming is Puerto Madryn om vervolgens dieper Patagonie in te zakken. Vervolgens vlieg ik op 27 april van Rio Gallegos naar Iquazu, helemaal in het noorden van Argentinie, een vlucht van een dikke zeven uur. Na de watervallen daar bezocht te hebben zak ik af naar Buenos Aires waar ik dan nog vijf dagen heb. En dan alweer terug naar Nederland, het begint al dichtbij te komen, nog drie weken…

Hasta Pronto
Karin